Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Η χάρη της Παναγίας στην Προύσα- Αληθινή απίστευτη συγκλονιστική Ιστορία...

O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας. Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν. Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…
Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα” ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας. Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.
Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί. Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους.
Όλα αυτά έμενα μ´ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.
Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ´ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.
Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. “
“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..” “Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.
Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενήλικος κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.
Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τούτο εδώ το χωριό.
Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημέμη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοίχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσευχή μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.
Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ´ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.
Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.
“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια”. Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και γω. Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.
Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. “Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσέρη αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. “Κάποιον θα στείλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.
Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του. Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά. Αποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.
Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του! 
Ε.Φ: Ε.Μ.

Θαύμα στην Αίγυπτο που προκαλεί ρίγος...

Ένας Μουσουλμάνος στην Αίγυπτο σκότωσε τη γυναίκα του και την έθαψε με τα δύο κοριτσάκια τους: το ένα ήταν μωρό και το άλλο 8 ετών.
Τα κορίτσια τα έθαψε ζωντανά!! Ύστερα κατήγγειλε στην αστυνομία ότι τα κορίτσια τα σκότωσε ένας θείος τους.
Μετά από 15 μέρες πέθανε ένα άλλο μέλος από το σόι τους. Οι δικοί του αποφάσισαν να τοποθετήσουν τη σορό στον τάφο όπου βρισκόταν η μητέρα και τα δύο κοριτσάκια. Όταν άνοιξαν τον τάφο για την κηδεία, οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα μάτια και στα αυτιά τους: βρήκαν κάτω από το χώμα τα δύο κοριτσάκια ΖΩΝΤΑΝΑ!!!
Το εκπληκτικό γεγονός διαδόθηκε σαν αστραπή σ’ όλη τη χώρα και ο πατέρας των παιδιών ετοιμάστηκε για τη θανατική ποινή. Όπως ήταν φυσικό, οι ερωτήσεις έπεσαν βροχή πάνω στο μεγαλύτερο παιδί προκειμένου να τους διαφωτίσει για το πώς επέζησαν.
- Ένας άνδρας, ο οποίος φορούσε λευκά ρούχα που έλαμπαν σαν τον ήλιο, με χέρια ματωμένα από πληγές, ερχόταν και μας έδινε φαγητό, ήταν η απάντηση της μικρής. Ακόμη, ο άνθρωπος αυτός ξυπνούσε και τη μαμά μου για να περιποιηθεί την αδελφή μου.
Το εθνικό αιγυπτιακό κανάλι, το οποίο πήρε τη συνέντευξη, μετάδωσε μέσω της (μουσουλμάνας) δημοσιογράφου: «Ο άνδρας αυτός δε μπορεί να ήταν άλλος από τον ΙΗΣΟΥ, διότι κανείς άλλος δεν κάνει τέτοιου είδους πράγματα!».
Μπορεί μεν οι μουσουλμάνοι να δέχονται ότι ο «ISA» (Ιησούς) τα έκανε όλα αυτά, αλλά οι πληγές δείχνουν ότι πραγματικά σταυρώθηκε, όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιησούς ΖΕΙ. Εξάλλου, κανείς δε διανοήθηκε να μη βασιστεί στα λόγια του κοριτσιού, γιατί ούτε αυτή ούτε η αδελφούλα του θα ήταν δυνατό να επιζήσουν αν δε συνέβαινε ένα πραγματικό θαύμα.
Οι ηγέτες των μουσουλμάνων βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα αδιέξοδο, καθώς ούτε την αυθεντικότητα του θαύματος μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε και να περιορίσουν την έκταση που πήρε η δημοσιότητα της όλης ιστορίας.

Η «Απόδοσις» των Εορτών και η ιστορία της...



Ο όρος «απόδοσις», συναντάται στη λειτουργική γλώσσα με την εξής έννοια: Μετά την πάροδο οκτώ συνήθως ημερών επανάληψης κάποιας εορτής, η διάρκεια της οποίας παρατείνεται και μετά την εορτή, μέχρι και την ημέρα της απόδοσης. 
Με ρητή διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου, οι μεγάλες Ισραηλιτικές εορτές διαρκούσαν 8 ημέρες. (Έξοδος 2/β: 15-19, Λευϊτικό 23/κγ: 36-39 και Αριθμοί 29/κθ: 35). Αυτή τη συνήθεια την κληρονόμησε και η Χριστιανική λατρεία. Πρώτη μαρτυρία περί παράτασης Χριστιανικής γιορτής για οκταήμερο, παρέχεται από τον Ευσέβιο, και πρόκειται για τα εγκαίνια των βασιλικών Τύρου και Ιεροσολύμων (355). Αυτό όμως ήταν κάποιο έκτακτο γεγονός. Πάντως πολύ ενωρίς επικρατούσε η συνήθεια, (τουλάχιστον στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων), να παρατείνεται ο εορτασμός των μεγάλων Χριστιανικών εορτών του Πάσχα, των Επιφανείων και της Πεντηκοστής για οκτώ ημέρες.
Κατά την μαρτυρία της Αιθερίας (τέλος Δ΄ αιώνα), κατά τις οκτώ ημέρες της εβδομάδος του Πάσχα τελούντο καθημερινές Λειτουργίες. Τη Δευτέρα και Τρίτη στο Μαρτύριο, την Τετάρτη στον Ελαιώνα, την Πέμπτη στην Ανάσταση, την Παρασκευή στην Αγία Σιών, το Σάββατο στον Σταυρό και την Κυριακή και πάλι στο Μαρτύριο. (Itinerarium 39, έκδ. H. Pétré, Ethérie, Journal de Voyage, Sources Chrétiennes 21, Paris 1948, σ. 242).
Παρόμοια συνέβαιναν και κατά τις οκτώ ημέρες μετά την εορτή των Επιφανείων, με Λειτουργίες και τελετές στα διάφορα προσκυνήματα της αγίας Πόλεως, με ιδιάζουσα λαμπρότητα και Εκκλησιαστική πομπή («Ac sic ergo per octo dies haec omnis laetitia et is hornatus celebratur in omnibus locis sanctis», Itinerarium 25, όπου και πριν, σ. 204). Τα ίδια γίνονταν και στη Βηθλεέμ κατ’ αυτή την περίοδο. (Itinerarium 25, όπου και πριν, σ. 206).
Η πράξη της Μητέρας των Εκκλησιών, γρήγορα διαδόθηκε στην Ανατολή και τη Δύση. Ήδη η Αιθερία, μαρτυρεί, ότι και στην πατρίδα της, με τον ίδιο τρόπο εορταζόταν το οκταήμερο του Πάσχα (Itinerarium 25, όπου και πριν, σ. 241). Πράγματι, κατά το Missale Mosarabicum, καθορίζεται η διάρκεια της εορτής του Πάσχα σε επτά ημέρες και ο ιερός Αυγουστίνος γνωρίζει την πράξη αυτή στις Εκκλησίες της Αφρικής. Μάλιστα την αποκαλεί «παλιά εκκλησιαστική συνήθεια» (Epist. 55, PL 33, 204 – 223).
Στην Ανατολή οι ημέρες της «Διακαινησίμου» εβδομάδος θεωρούνταν ως «μία και η αυτή λαμπροφόρος ημέρα της Αναστάσεως». Μάλιστα Εκκλησιαστικοί κανόνες και πολιτικοί νόμοι (Πενθέκτης κανόνας ΞΣΤ’, Βαλεντινιανού ΙΙ [389]) επέβαλλαν την αργία για να μπορεί ο λαός να πηγαίνει στους ναούς. Διαρκούσε όμως η εορτή αυτή για σαράντα μέρες, μέχρι της αποδόσεώς της, την Τετάρτη πριν από την Αναλήψη, κατά την οποία ψαλλόταν όλη η αναστάσιμη ακολουθία του Πάσχα. Και έτσι «αποδιδόταν» η γιορτή.
Η γιορτή των Θεοφανείων, ακολουθούμενη στην Ανατολή από τη σύναξη τού Προδρόμου, διαρκούσε (κατά τον ίδιο τρόπο) επί οκτώ ημέρες, αποδιδόμενη την 14η Ιανουαρίου. Στα Δυτικά λειτουργικά βιβλία βρίσκονται ίχνη του οκταήμερου εορτασμού μόνο μετά τον Η’ αιώνα, ενώ στη Ρώμη μέχρι του ΙΒ’ αιώνα η γιορτή διαρκούσε τρεις μόνο ημέρες.
Η άλλη μεγάλη παλιά γιορτή της Πεντηκοστής, ακολουθούμενη από τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος, εορτάζεται ομοίως επί οκτώ ημέρες, ολοκληρώνοντας τον κύκλο των κινητών εορτών του έτους, μαζί με την Κυριακή μνήμης των Αγίων Πάντων. Στη δύση στο Γελασιανό ήδη ευχολόγιο (ΣΤ’ αιώνας) απαντούν «orationes ad vesperas intra octavas pentecostes», αλλά ήδη από τον Ε’ αιώνα ήταν στην Ανατολή και τη Δύση γνωστός ο οκταήμερος εορτασμός της εορτής. Ο Αμαλάριος μαρτυράει, ότι κάθε μία από τις των επτά ημέρες που ακολουθούσαν, ήταν αφιερωμένη προς τιμήν των επτά χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Και ολοκληρωνόταν η γιορτή κατά τον γαλλικανικό τύπο, το μετά απ’ αυτή Σάββατο ή την Κυριακή, ή το αργότερο μέσω της εορτής της Αγίας Τριάδος.
Κατά μίμηση των εορτών αυτών και οι νεότερες δεσποτικές και θεομητορικές εορτές ακολουθήθηκαν από οκταήμερο εορτασμό, που ολοκληρωνόταν μέσω απόδοσης. Το μήκος όμως αυτού του μετά την εορτή εορτασμού, προσδιορίζεται εκάστοτε είτε από τυχόν άλλη γιορτή που ακολουθεί, είτε από τη σύμπτωση κάποιων απ’ αυτών, στην περίοδο του Τριωδίου. Έτσι η γιορτή των Γενεσίων της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου) αποδίδεται την 12η, λόγω της εορτής της Υψώσεως του τιμίου Σταύρου που πλησιάζει, η οποία πάλι αποδίδεται κανονικά την 21η Σεπτεμβρίου. Η γιορτή των Εισοδίων διαρκεί από την 21η μέχρι την 25η Νοεμβρίου, των Χριστουγέννων από την 25η μέχρι την 31η Δεκεμβρίου και της Μεταμορφώσεως από την 6η μέχρι της 13η Αύγουστου. Η θεομητορική γιορτή της Υπαπαντής, εάν μεν συμπέσει στην Τεσσαρακοστή, αποδίδεται αυθημερόν, εάν όμως προηγηθεί απ’ αυτή, τότε οι ημέρες του εορτασμού και η απόδοση εξαρτώνται από το πόσο κοντά είναι προς εκείνη. Η γιορτή του Ευαγγελισμού αποδίδεται αυθημερόν, συμπληρωνόμενη στις 26, δηλαδή στη Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Σημειωτέον όμως ότι η διάρκεια του εορτασμού κάθε μίας από αυτές τις γιορτές, ποίκιλλε σε διάφορες εποχές και κατά τα διάφορα Τυπικά. Το Τυπικό επί παραδείγμα της Ευεργέτιδος (ΙΑ’ αιώνας) τοποθετεί την απόδοση της Υψώσεως στις 15 Σεπτεμβρίου, των Εισοδίων στις 23 Νοεμβρίου, των Επιφανειών στις 13 Ιανουαρίου και της Υπαπαντής στις 6 Φεβρουαρίου. Μεγαλύτερες διακυμάνσεις γνώρισε η διάρκεια της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων απεδίδετο στις 22, στη μονή του Στουδίου στις 18, σε άλλες Κωνσταντινουπολίτικες μονές στις 23, αλλά και στις 28 Αυγούστου, όπως συνέβαινε και στο Άγιο Όρος «δια το είναι ταύτην (την Θεοτόκον) και γνωρίζεσθαι προστάτιν κατ’ εξοχήν αυτού». Τέλος, ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ ο Παλαιολόγος (1282-1328) όρισε να εορτάζεται η γιορτή αυτή καθ’ όλο τον Αύγουστο από 1η μέχρι και της 31η του μήνα.
Με όμοιο τρόπο κατά τη διαμόρφωση του Πεντηκοσταρίου οι ενδιάμεσες σ’ αυτό κινητές γιορτές ακολουθούνται από διαφορετικό αριθμό μεθεορτίων ημερών, και αποδίδονται στην τελευταία μέρα τους.
Κάποιες εορτές Αγίων διατηρούν ίχνη παρατάσεως της εορτής και αποδόσεώς τους. Έτσι η ακολουθία των Γενεσίων του Βαπτιστή (24 Ιουνίου) και της αποτομής της κεφαλής του (29 Αυγούστου) παρατείνονται και την επόμενη ημέρα, η γιορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου παρατείνονται απ’ αυτή τών Δώδεκα (29/30 Ιουνίου) και η γιορτή του Αγίου Δημητρίου από αυτή του μάρτυρος Νέστορος (26/ 27 Οκτωβρίου). Ίσως παλαιότερα κάποιοι Άγιοι τιμώμενοι τοπικά γιορτάζονταν για περισσότερες ημέρες. Για παράδειγμα, περί της εορτής του Αγίου Δημητρίου υπάρχει σαφής ένδειξη ότι στη Θεσσαλονίκη κατά τον ΙΔ’ τουλάχιστον αιώνα, ακολουθείτο από οκταήμερο εορτασμό, που τελείωνε με απόδοση. Λόγος του Ισιδώρου Θεσσαλονίκης εκφωνήθηκε «την καλουμένην οκταήμερον εορτήν του Αγίου Δημητρίου» (Β. Λαούρδα, Ισιδώρου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, «ομιλίαι εις τας εορτάς του Αγίου Δημητρίου», Θεσσαλονίκη 1954, σ. 43-55. Παράβαλλε και σ. 32). Η πράξη αυτή διατηρήθηκε και από τους Ιταλο-Έλληνες. Το Τυπικό του Αγίου Βαρθολομαίου της Κρυπτοφέρρης (ΙΑ’ αιώνας) προβλέπει οκταήμερο εορτασμό για τους κτίτορες της μονής Νείλο και Βαρθολομαίο και τους πολιούχους της Ρώμης, Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Προέβλεπε και τριήμερο εορτασμό των εγκαινίων του ναού της μονής (17-19 Δεκεμβρίου), και χρησιμοποιεί τον όρο «οκταήμερον» κατά μετάφραση προφανώς του λατινικού λειτουργικού όρου «octava».
Σύμφωνα με το ισχύον Τυπικό κατά τα μεθέορτα των εορτών συμψάλλεται η ακολουθία τους, μαζί με αυτή των Αγίων της κάθε ημέρας. Κατά την ημέρα της αποδόσεως, η ακολουθία του μεν Αγίου της ημέρας μεταφέρεται στα αποδειπνα, ή σε άλλη ημέρα, της δε αποδιδομένης εορτής ψάλλεται όλη η ακολουθία, εκτός των αναγνωσμάτων του εσπερινού και της λιτής, του ευαγγελίου του όρθρου και του πολυελέου. Κατά τη λειτουργία λέγονται ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της ημέρας. Και κατά την Κυριακή συμψάλλεται η αναστάσιμη μαζί με την ακολουθία της γιορτής, κατά τις λεπτομερείς διατάξεις του Τυπικού.
Στη Δύση οι γιορτές που παρατείνονταν για οκταήμερο, πολλαπλασιάσθηκαν τόσο, ώστε ήδη κατά τον ΙΔ’ αιώνα άρχισαν να τις διακρίνουν σε Μεγάλες και σε Μικρές. Επανειλημμένες απόπειρες για περιορισμό τους δεν τελεσφόρησαν. Έτσι παρουσιάσθηκε νέα κατηγορία, αυτή τών «Προνομιούχων», η οποία πάλι υποδιαιρέθηκε σε επί μέρους κατηγορίες. Μέχρι το 1955 υπήρχαν επτά οκταήμερα προνομιούχα, έξι κοινά, πέντε απλά και επί πλέον, υπάρχαν αυτά των εγκαινίων του ναού, του πολιούχου και του επωνύμου Αγίου. Στην κατάσταση αυτή τέθηκε τέρμα μέσω του δεκρέτου της 23ης Μαρτίου 1955 του πάπα Πίου ΙΒ’, μέσω του οποίου περιορίσθηκαν τα οκταήμερα αυτά μόνο στα τρία αρχαία: Χριστουγέννων, Πάσχα και Πεντηκοστής.

Βιβλιογραφία
Σ. Ευστρατιάδου, Το Εορτολόγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας, Αθήνα 1937.
Μ. R i g h e t t i, Manuale di Storia Jliturgica, IΙ, Milano 1955, β’ εκδ. Α.
Μ a r t i m ο r t, L’ Eglise en priere. Introduction a la Liturgie, Paris Tournai 1961.

Ιωάννη Φουντούλη
Πηγή: Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 2, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1963, στ. 1072-1074.
Ψηφιοποίηση και απόδοση σε απλή γλώσσα Papyrus 52 και Ν. Μ.
oodegr.com
Ε.Φ: Ε.Μ.

Το φρούριο!

«Το φρούριο». Ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή. Αν καταφέρεις να τη δεις έως το τέλος σημαίνει πως η κάρδια σου δεν έχει σκληρύνει ακόμα, δεν αποστασιοποιήθηκες από τον υπόλοιπο κόσμο κρυμμένος πίσω από ψηλούς τοίχους. Ταινία για το θαύμα. Θαύμα πραγματικό και όχι φανταστικό. Ταινία για τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων. Στον κινηματογράφο πια η έννοια του ήρωα ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Όμως βλέπετε πως γίνεται και αλλιώς. Ο ήρωας είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας. Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο; 
Παραγωγή: 2007
Σκηνοθέτης: Μιχαήλ Σάδριν
Προβολή: ορθόδοξο τηλεοπτικό κανάλι «Γκλας»
Το 2009 η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ ορθόδοξης ταινίας και πήρε τα πρώτα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες, με ομοφωνία κοινού και επιτροπής.
Τα γυρίσματα διήρκεσαν ένα χρόνο στο μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Της Αναλήψεως) στα σύνορα με την Ρουμανία. Ο σκηνοθέτης μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις αξίες της ζωής, μέσα από τα παραδείγματα των μοναχών, εφαρμόζοντας καθημερινά την εντολή της αγάπης.
Τα κεντρικά πρόσωπα είναι: ο ηγούμενος του μοναστηριού (που έγινε ο πατέρας για 29 υιοθετημένα παιδάκια, έχοντας ήδη τρία δικά του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι), η αδελφότητα και τα παιδιά από το μοναστηριακό ορφανοτροφείο (150 ορφανά), πολλά από τα οποία είναι βαριά άρρωστα.
Αυτή η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός. Μια ουράνια αγάπη εμφανίζεται πάνω στη γη.
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας τα εξηγεί όλα:
«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω. Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια... Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου. Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου. Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»
Ε.Φ: Ε.Μ. 
Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Εις τον Γενέθλιο του Τιμίου Προδρόμου



«Η γέννησή σου, προμηνύει Πρόδρομε Ανατολήν την νοητήν»  
Την μεγαλύτερη προφητική μορφή, εκείνη του Ιωάννη του Προδρόμου, θυμάται σήμερα η Εκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τη σημερινή ως τη γενέθλια ημέρα εκείνου για τον οποίο ο ίδιος ο Κύριος είχε πει ότι «... ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών» μεγαλύτερος του. Ο άγιος Ιωάννης βρίσκεται στις κορυφογραμμές της αγιότητας και του προσφέρει ανάλογη τιμή η εκκλησία του Χριστού, του οποίου υπήρξε Πρόδρομος και Βαπτιστής. Δεν είναι τυχαία που η μεγάλη αυτή μορφή εικονίζεται στα εικονοστάσια των ναών αριστερά του Κυρίου, ενώ η Εκκλησία τον τιμά και με την ειδική μερίδα που βγαίνει κάθε φορά στην Αγία Πρόθεση, στο όνομά του.
Προδρομική μορφή
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει λεπτομερώς όλα τα ιστορικά γεγονότα που έχουν σχέση με τη σύλληψη και τη γέννηση του Βαπτιστή, γιατί ακριβώς αυτά εντάσσονται αρμονικά στο σχέδιο της θείας οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η γέννηση του Προδρόμου και μάλιστα από γονείς υπερήλικες και στείρα μητέρα, όπως είχε συμβεί και με τον Ισαάκ, τον Σαμψών, τον Σαμουήλ και άλλα ιερά πρόσωπα, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο, την πρώτη προδρομική ενέργεια του Ιωάννη, από την άποψη ότι ερμηνεύεται και ως προτύπωση της υπερφυσικής γέννησης του Ιησού από την Παρθένο Μαρία, που όπως είναι γνωστό ακολούθησε μετά από έξι μόλις μήνες.
Ο Ιωάννης ήταν σκεύος εκλογής του θεού, γεγονός που αποδεικνύεται και από το ότι η αναγγελία της σύλληψής του έγινε μέσα στο ναό κατά την ώρα της λατρείας, ενώ με την άγια πορεία που ακολούθησε αναδείχθηκε πρώτος ανάμεσα στους προφήτες και τους αποστόλους. Έκλεισε τον κύκλο των Προφητών και άνοιξε τον κύκλο των αποστόλων. Ο ερχομός λοιπόν αυτού του ανθρώπου στη γη απετέλεσε ένα από τα πιο χαρμόσυνα γεγονότα που έστησαν τις πιο αυθεντικές γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Ήταν γεμάτος με το Άγιο Πνεύμα ενόσω ακόμη βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρα του. Και όπως είχε προαναγγείλει ο αρχάγγελος Γαβριήλ, αυτός θα προπορευόταν του Μεσσία και με το προφητικό του χάρισμα θα καλούσε τους ανθρώπους σε μετάνοια και θα γινόταν αιτία να επιστρέψουν πολλές ψυχές στον Θεό και σε πολλές οικογένειες να επικρατήσει η συνεννόηση και η γαλήνη.
«Τι άρα το παιδίον τούτο έσται;»
Η γέννηση του παιδιού θεωρήθηκε από την Ελισάβετ και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της ως απαλλαγή από την ντροπή της ατεκνίας και κυρίως ως φανέρωση του ελέους του Θεού σ’ αυτήν. Όπως η στείρα φύση της μητέρας του Βαπτιστή καρποφόρησε κατά την ημέρα του γενεθλίου του, με τον ίδιο τρόπο η στείρα γλώσσα του Ζαχαρία, που κατά τη ρήση του Γαβριήλ έμεινε άλαλη σε πιστοποίηση της αλήθειας της επαγγελίας του Θεού, ελάλησε και προφήτευσε κατά την ημέρα της περιτομής και ονοματοδοσίας του παιδιού. Και τα δύο αυτά θαυμαστά γεγονότα προκάλεσαν το φόβο και την κατάνυξη όλων όσων τα πληροφορήθηκαν και όλοι διαπίστωσαν πως το χέρι του Κυρίου ήταν μαζί του και τον προστάτευε.
Η παρουσία τόσων θαυμαστών γεγονότων κατά τη σύλληψη και γέννηση του Ιωάννη είχε δημιουργήσει βαθειά αίσθηση και προβληματισμό που εκφράζονταν ουσιαστικά με το ερώτημα «τί άρα το παιδίον τούτο έσται»; Τί θα γίνει άραγε αυτό το παιδί που η έλευσή του στη ζωή συνοδεύτηκε με τέτοια σημεία, που δεν έχουν παρατηρηθεί προηγουμένως ούτε σε βασιλιάδες, ούτε σε προφήτες, ούτε σε αγίους; Η απάντηση δόθηκε από τον ίδιο το Θεό δια στόματος του Ζαχαρία, ο οποίος κυριεύτηκε από το Άγιο Πνεύμα και προφήτευσε. Και είπε για το γιο του πως θα αναδειχθεί προφήτης του αληθινού Θεού και θα προπορευθεί μπροστά από τον Υιό Του, που θα έρθει στον κόσμο για να τον σώσει. Και το έργο του Ιωάννη θα είναι να γνωστοποιεί στο λαό τον ερχομό του μεσσία και το μέγα έλεος του Θεού προς εκείνους που βρίσκονται υποδουλωμένοι στο θάνατο.
Αγαπητοί αδελφοί, η Εκκλησία μας προσκαλεί να τιμήσουμε σήμερα τη μεγάλη προδρομική μορφή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Να γιορτάσουμε την ημέρα, να πανηγυρίσουμε με τη γέννηση του. Να ατενίσουμε το υπέρλογο μυστήριο, να δούμε το παράδοξο τελούμενο σήμερα. Ο συντονισμός της ζωής μας με το πρόσωπο του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη αποβαίνει προς αγιασμό μας και μας ανεβάζει πνευματικά. Η μορφή του δείχνει ακριβώς και σήμερα το δρόμο που οδηγεί στο Χριστό και σε κοινωνία μαζί Του, αφού ακόμη και κυοφορούμενος, επλήσθη Πνεύματος Αγίου και αναδείχθηκε θαυματουργός.

"Περί του Αγίου Πνεύματος"

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς ἑορτάζομε τήν κάθοδο τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπί τούς Ἁγίους Μαθητάς καί Ἀποστόλους, ἡ ὁποία ἔγινε πενῆντα ἡμέρες μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Διαβάζομε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων:
«Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό. Καί ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καί ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι∙ καί ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες, Πνεύματος Ἁγίου...» (Πραξ. β’, 1-4).
Ἔτσι, πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπαγγελία πού εἶχε δώσει ὁ Κύριος στούς Μαθητάς του ὀλίγον πρό τοῦ Πάθους του:
«Καί ἐγώ ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας» (Ἰωάν. ιδ’, 16).
Καί εἰς ἄλλο σημεῖο ὁ Κύριος λέγει:
«Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, ὅν ἐγώ πέμψω ὑμῖν παρά τοῦ Πατρός, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περί ἐμοῦ» (Ἰωάν. ιε’, 26).
Ἐπί τῇ ἑορτῇ, λοιπόν, τῆς Πεντηκοστῆς, ἐθεωρήσαμε πολύ ὠφέλιμο νά σημειώσωμε μερικά πράγματα σχετικά μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἴσως, ἀγνοοῦν εἰς βάθος αὐτή τήν διδασκαλία, ἤ δυσκολεύονται νά τήν κατανοήσουν. Πολλάκις δέ καί μεῖς οἱ Ἐκκλησιαστικοί διδάσκαλοι ἀσχολούμεθα μέ ἄλλα ζητήματα καί ἀφήνομε κατά μέρος τά θέματα πίστεως, τά ὁποῖα ὅμως ἔχουν τήν πρώτη σημασία γιά τήν σωτηρία τοῦ Ἀνθρώπου.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἀόριστη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἤ ποίημα τοῦ Λόγου ὡς ἰσχυρίζοντο ἀκραῖοι Ἀρειανοί, ὡς ὁ Εὐνόμιος κλπ., οἱ ὁποῖοι κατεδικάσθησαν ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, τόσο ἀπό τήν Α’, ἰδίως ὅμως ἀπό τήν Β’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅπου εἰδικά ἀντιμετωπίσθησαν αὐτές οἱ πλάνες τῶν πνευματομάχων αἱρετικῶν.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό Τρίτο Πρόσωπο τῆς Παναγίας καί Ζωαρχικῆς Τριάδος, Θεός ἀληθινός, ὁμοούσιο καί ἰσότιμο πρόσωπο μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό.
Τό προσωπικό ὑποστατικό ἰδίωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἐκπόρευσις ἐκ τοῦ Πατρός.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦτο πάντοτε «παρόν» μαζί μέ τά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος∙ συμμετέχει στήν δημιουργία τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἐνεργεῖ διά τῶν Προφητῶν, συνεργεῖ στήν ὑπόθεση τῆς σωτηρίας τοῦ Ἀνθρώπου, ἐνῷ μετά τήν Ἁγία Πεντηκοστή, «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Μορφώνει τόν Χριστό ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν καί μᾶς καθιστᾶ διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν γένει διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεχίζεται τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, διά τῶν Μυστηρίων.
Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τό Πανάγιο Πνεῦμα συμπεριελήφθη στό «Σύμβολο τῆς Πίστεως», στό γνωστό ἄρθρο μέ τό ὁποῖο ὁμολογοῦμε τήν Θεότητά Του:
«Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν».
Στό σημεῖο αὐτό θά ἀναφερθοῦμε στήν αἱρετική διδασκαλία, τήν ὁποία ὅλως αὐθαιρέτως εἰσήγαγαν οἱ Παπικοί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τό γνωστό “Filioque”. Πρόκειται γιά τήν διδασκαλία περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ», πού ὄχι μόνο ἀποτελεῖ αὐθαιρεσία, ὅπως ἀναφέραμε προηγουμένως, ἀλλά ὑπῆρξε καί ἕνα ἀπό τά βασικώτερα σημεῖα πού ὡδήγησε στό ὁριστικό Σχῖσμα τοῦ 1054.
Ἡ αἱρετική αὐτή θέση τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, ἡ μεγίστη αὐτή κακοδοξία, διασπᾶ (ὡς διδασκαλία) τήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί ἀνατρέπει ὅσα ἐδίδαξε ἀπ’ ἀρχῆς, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία.
Μέ ἁπλᾶ λόγια, τό “Filioque” καταργεῖ τήν μοναρχία τῆς Θεότητος, συγχέει τά ὑποστατικά ἰδιώματα τοῦ Πρώτου καί τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος (ἐφόσον τό Ἅγιο Πνεῦμα, κατά τήν ὡς ἄνω κακοδοξία, ἐκπορεύεται «καί ἐκ τῶν δύο») καί ὑποβιβάζει τό Τρίτο Πρόσωπο, τό Πανάγιο Πνεῦμα.
Ἡ πλάνη αὐτή, ὁδηγεῖ σέ μεγάλες ἐπιπτώσεις ὡς πρός τήν σωτηρία τοῦ Ἀνθρώπου, καί δυστυχῶς ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη μεγάλο ἐμπόδιο (ὅπως καί τό θέμα τῆς Οὐνίας) γιά τήν ἐπαναπροσέγγιση μέ τήν Μία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐξ ἧς οἱ Δυτικοί ἀπεκόπησαν.
Μετά τό Σχῖσμα, πολλοί Ἅγιοι Πατέρες ἐθεολόγησαν περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Ἐπίσκοπος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, ὁ μαθητής του Γεννάδιος ὁ Σχολάριος καί πλεῖστοι ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι σθεναρῶς ἀντιμετώπισαν τίς παπικές κακοδοξίες περί τοῦ ὡς εἴρηται θέματος.
Ἡ ὀρθή διδασκαλία καί πίστη περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχει θεμελιώδη σημασία, ἀφοῦ δέν δύναται νά ὑπάρξῃ Ἐκκλησία χωρίς τήν παρουσία τοῦ Τρίτου Προσώπου τῆς Παναγίας Τριάδος. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Εἰ μὴ Πνεῦμα παρῆν, οὐκ ἄν συνέστη ἡ Ἐκκλησία» (Ὁμιλία Α’ εἰς Πεντηκοστήν, PG. 50. 459).
Κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (στούς Αἴνους) ἡ Ἐκκλησία μας διακηρύττει ψάλλουσα:
«Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἦν μέν ἀεί, καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ' ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον καί συναριθμούμενον∙ ζωή καί ζωοποιοῦν, φῶς καί φωτός χορηγόν∙ αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος· δι' οὗ Πατήρ γνωρίζεται, καί Υἱὸς δοξάζεται καί παρά πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος».
Δηλαδή, «τό Ἅγιο Πνεῦμα ὑπῆρχε πάντοτε, καί ὑπάρχει καί θά ὑπάρχῃ. Οὔτε εἶχε (ποτέ) ἀρχή, οὔτε θά ἔχῃ τέλος, ἀλλά πάντοτε εἶναι ἑνωμένο καί συναριθμεῖται μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό. Εἶναι ζωή καί δίνει ζωή, εἶναι φῶς καί χορηγός φωτός. Εἶναι ἀγαθό ἀφ’ ἑαυτοῦ Του καί πηγή ἀγαθότητος. Μέσω Αὐτοῦ ὁ Πατέρας γνωρίζεται καί ὁ Υἱός δοξάζεται καί κατανοεῖται ἀπό ὅλους. (Ὑπάρχει) μία δύναμη, μία ἑνότητα, μία προσκύνηση, αὐτή τῆς Ἁγίας Τριάδος».
Ἐπίσης, ἡ Ἐκκλησία μας τονίζει ὅτι διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποκτοῦμε τήν ἑνότητα, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη στήν ζωή μας τήν προσωπική καί τήν κοινωνική. Ἑνότητα μέ τόν Θεό καί ἑνότητα μέ τόν συνάνθρωπό μας.
Στό κοντάκιο τῆς Ἑορτῆς ἀναφέρεται:
«Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε...».
Σήμερα ἐπικρατεῖ σύγχυση στόν κόσμο. Ὁ καθένας μέ τόν δικό του τρόπο, ἀπό τήν δική του θέση καί κατά τήν προσωπική ἐσωτερική του κρίση, προσπαθεῖ νά δώσῃ λύση στά κοινωνικά προβλήματα καί στά προσωπικά καί ἄλλα ἀδιέξοδα. Ὅμως, χωρίς τήν ἔλλαμψη καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διασαλεύεται ἡ ἐσωτερική μας καί κοινωνική συνοχή.
Μόνο ὅσοι ζοῦν μέσα στήν Ἐκκλησία, οἱ θεούμενοι, οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς, τῆς ἀσκήσεως, τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας καί ζωῆς, μποροῦν νά κατανοήσουν καί νά ἀντιληφθοῦν εἰς βάθος τό μυστήριο τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Ἑνότητος, ὅπως τό ἐβίωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων. Ἄς προσευχηθοῦμε μέ ζέση ψυχῆς, ὥστε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά σκηνώσῃ στήν καρδιά μας, νά μᾶς φωτίσῃ, νά μᾶς ἁγιάσῃ καί νά μᾶς λυτρώσῃ.
Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Ελθέ Παράκλητε!




Κάθε ἐνασχόληση τοῦ πιστοῦ μέ θέματα θεολογικά, ὅσο κι ἄν εἶναι δύσκολη, τελικά συνιστᾶ πλουτισμό πνευματικό· πολύ περισσότερο ὁ λόγος γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού εἶναι ἡ πηγή τῶν ἀγαθῶν καί ὁ χορηγός τῆς ζωῆς! Δηλωτική εἶναι ἡ σχετική ἐμπειρία τῶν ἁγίων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. «Λαμπρότερο τίποτε δέν ἔχω δεῖ ἀπό τήν ὑψηλόθρονη (Ἁγία Τριάδα), πού σκορπᾶ σέ ὅλους ἀνείπωτη λάμψη καί εἶναι σέ ὅλα ἀρχή, ὅσα ὁ χρόνος περικλείει», ἐξομολογεῖται ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Καί ὁ ἀπόστολος τοῦ σκλαβωμένου γένους μας, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, συνιστᾶ στούς χριστιανούς ἕναν ἁπλό καί πρακτικό τρόπο, γιά νά τονώνουν τό σύνδεσμό τους μέ τήν Ἁγία Τριάδα: «Νά ἐξομολογηθεῖτε καθαρά, νά μεταλάβετε τά ἄχραντα μυστήρια μέ φόβο καί εὐλάβεια, καί τότε θά σᾶς φωτίσει ἡ χάρη τοῦ παναγίου Πνεύματος νά καταλάβετε καλύτερα τά μυστήρια». 
Ἡ ἁγία Γραφή μαρτυρεῖ ὅτι ὁ παντοδύναμος δημιουργικός Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἔφερε τόν ἄνθρωπο καί ὅλο τόν κόσμο ἀπό τήν ἀνυπαρξία στό εἶναι, τόν καλεῖ ὄχι ἁπλά στήν παροδική ζωή ἀλλά στήν αἰώνια παραμονή μέσα στή χαρά καί τή δόξα τοῦ Κυρίου. Ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος, μετά τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνάληψή του στούς οὐρανούς ἀνέβασε ἐκεῖ, στό θρόνο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν ἀνθρώπινη φύση μας ἀδιάσπαστα ἑνωμένη μέ τή δική του θεϊκή φύση. Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός λέγει· «εἴ,τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν... ἀκολουθείτω μοι» (Μθ 16,24), ἀνοίγει μπροστά μας ἀσύλληπτες δυνατότητες: Μᾶς καλεῖ νά τόν ἀκολουθήσουμε ὄχι μόνο στό σταυρό ἀλλά καί στήν ἀνάσταση καί στήν ἀνάληψή του στούς οὐρανούς. Νά εμαστε γιά πάντα, ὅπως ὁ ἴδιος τό ἔχει διαβεβαιώσει (Ἰω 17,24), ἐκεῖ ὅπου Ἐκεῖνος εἶναι, στήν αἰώνια δόξα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. 
Αὐτό τό πολύτιμο καί μοναδικό δῶρο, πού τό προσφέρει ὁ Θεός σέ ὅλο τόν κόσμο, τό βιώνει ὁ καθένας προσωπικά, ὄχι μόνος ἀλλά μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στήν Ἐκκλησία. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἐπισκίασε τήν Παρθένο, ὥστε νά συλλάβει τόν Σωτήρα, ὁδηγεῖ καί τόν κάθε πιστό στή σωτηρία. Τό εἶχε ἤδη προαναγγείλει ἀποχαιρετώντας τούς μαθητές του ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω», διότι θά σᾶς ἀποστείλω τόν Παράκλητο (Ἰω 16,7). «Ὁ Σωτήρ ἦλθεν καί ἐλθών ἤνεγκε (=ἔφερε) τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀνελθών δέ ἀνήνεγκε (=ἀνέβασε στόν οὐρανό) σῶμα ἅγιον, ἵνα δῷ τῷ κόσμῳ ἐνέχυρον σωτηρίας, Πνεύματος Ἁγίου δύναμιν», παιανίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. 
Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἀκριβῶς αὐτή τήν περίοδο μεταξύ Ἀναστάσεως καί Πεντηκοστῆς ἡ Ἐκκλησία ὁρίζει νά μελετοῦμε τό βιβλίο «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων». Περιγράφοντας τή ζωή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τό βιβλίο αὐτό σκιαγραφεῖ τή δράση καί τό ἔργο τοῦ Παρακλήτου, ὅπως τά Εὐαγγέλια ἱστοροῦν τό βίο καί τή δράση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Αἱ Πράξεις ἱστορία τίς ἐστιν ὧν ὁ ἕτερος Παράκλητος εἶπε καί ἐποίησε», σημειώνει ὁ Χρυσορρήμων. 
Τά Εὐαγγέλια παραδίδουν τήν ἱστορία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου, οἱ «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» τήν ἱστορία τοῦ ἐπιφοιτήσαντος Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὁλοκλήρωσε τό ἔργο τῆς σωτηρίας ἀντικειμενικά. Ἐξασφάλισε, δηλαδή, τή σωτηρία γιά ὅλο τόν κόσμο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἐπιφοιτᾶ στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ἱδρύει καί «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», καθιστᾶ ὑποκειμενική, προσωπική γιά τόν κάθε πιστό τή σωτηρία. Δι᾿ Αὐτοῦ ἐντάσσεται ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐκκλησία, μέ τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Αὐτό τόν ὁδηγεῖ, ὅπως τό εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος, «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω 16,13) καί τόν ἀναδεικνύει κοινωνό καί μέτοχο τοῦ λυτρωτικοῦ καί σωτήριου ἔργου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Τό Ἅγιο Πνεῦμα», διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «ἀποκαλύπτει, φωτίζει, ζωοποιεῖ... καθιστᾶ τούς ἀνθρώπους ναούς, τούς θεοποιεῖ καί τούς τελειοποιεῖ». 
Μέ τήν ἐπιφοίτηση, τή φανέρωσή του στόν κόσμο, τό Ἅγιο Πνεῦμα καθοδήγησε τούς ἀποστόλους προσωπικά καί τήν Ἐκκλησία ὁλόκληρη, γιά νά ἐπιτελεῖ τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ Ἅγιο Πνεῦμα ὁ δειλός Πέτρος ἤλεγξε τούς σταυρωτές Ἰουδαίους καί ὁδήγησε στήν πίστη χιλιάδες ἀνθρώπους καί ὁ σκληρός Ἰωάννης, ὁ «υἱός τῆς βροντῆς» ἔγινε ὁ μαθητής καί διδάσκαλος τῆς ἀγάπης. Μέ τήν ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κήρυξαν οἱ ἀπόστολοι, ἔγραψαν οἱ εὐαγγελιστές, βγῆκε ἡ πίστη ἀπό τά στενά ὅρια τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί ἐξαπλώθηκε στά πέρατα τοῦ κόσμου. Χωρίς αὐτό, συνοψίζει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, δέν θά μπορούσαμε νά ὀνομάσουμε Κύριό μας τόν Ἰησοῦ Χριστό οὔτε νά παρακαλέσουμε τόν Θεό: «Λόγος σοφίας καί γνώσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ οὐκ ἄν ἦν, ποιμένες καί διδάσκαλοι ἐν τῇ Ἐκκλησία οὐκ ἦσαν, οὐκ ἄν συνέστη ἡ Ἐκκλησία». Δέν θά ὑπῆρχε ἡ Ἐκκλησία χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά οὔτε καί κανείς ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά μετέχει στήν πνευματική ζωή, νά ἀπολαμβάνει τά πνευματικά δῶρα τοῦ Θεοῦ. «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχή ζωοῦται», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία. 
Βεβαίως, ὅλοι οἱ χριστιανοί σφραγιστήκαμε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα κατά τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος. Δέν ἀρκεῖ ὅμως αὐτό, γιά νά ἀπολαύσουμε τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Χρειάζεται συνεχῶς νά βρισκόμαστε στήν ἀτμόσφαιρα τῆς χάριτος, στήν ἐπήρεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νά, πῶς διδάσκει αὐτό τό μέγα μάθημα, πού πρωτίστως εἶχε γίνει βίωμά του, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος: «Ὅπως τό σῶμα μας, ειτε ἀσθενεῖ ειτε ὄχι, εἶναι ἀδύνατον νά κινεῖται ἤ γενικά νά ζῆ χωρίς ψυχή, ἔτσι καί ἡ ψυχή, ειτε ἁμαρτήσει ειτε ὄχι, χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι νεκρή καί δέν μπορεῖ καθόλου νά ζήσει τήν αἰώνια ζωή». Καί ὁ ἅγιος Χρυσόστομος περιγράφοντας τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν ὑλική πραγματικότητα λέγει ὅτι αὐτό «μεταβάλλει σέ χρυσούς ἐμᾶς τούς πήλινους ἀνθρώπους», μᾶς δίνει ἀξία, τήν αἰώνια ἀξία μας. 
Σήμερα, μέσα στή σκληρή δοκιμασία καί στόν ἀπερίσκεπτο εὐτελισμό πού ὑφίστανται γενικά οἱ ἀξίες, ἔχει φθάσει σέ ὁριακά ἐπίπεδα ὄχι μόνο ἡ κατάσταση τῆς κοινωνίας μας ἀλλά καί ἡ ψυχική ἰσορροπία πολλῶν ἀπό μᾶς. Ἡ ἀντιπνευματική καί συχνά πνευματομάχος κοινωνία μας πρέπει ἐπιτέλους νά συνειδητοποιήσει ὅτι ἔχει μεγάλη ἀνάγκη ἀπό Πνεῦμα Ἅγιο. Καί ἡ Ἐκκλησία, αὐτή ἡ ταμιοῦχος τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει μεγάλο ἔργο νά ἐπιτελέσει.  
(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

H σημασία της εορτής της Πεντηκοστής



Θά ἤθελα ὅμως νά μιλήσω καί γιά τό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς, καί νά σᾶς πῶ τί εἶναι ἡ Πεντηκοστή καί γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνει τή χάρη τοῦ κατά τήν ἑορτή αὐτή καί γιατί παρουσιάστηκε μέ τή μορφή πύρινων γλωσσῶν δέκα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου.«Κι ὅταν πιά συμπληρώθηκαν οἱ ἡμέρες κι ἔφτασε ἡ Πεντηκοστή, φάνηκαν καί διαμοιράστηκαν πάνω στούς μαθητές γλῶσσες πού ἐμοίαζαν μέ φλόγα». Ὄχι πύρινες γλῶσσες, ἀλλά γλῶσσες πού ἐμοίαζαν μέ φλόγα, γιά νά μή νομίσεις πώς τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦταν κάτι τό αἰσθητό καί ὑλικό. Ὅπως δηλαδή κατέβηκε στόν Ἰορδάνη ποταμό ὄχι περιστέρι, ἀλλά κάτι πού ἐμοίαζε μέ περιστέρι, ἔτσι κι ἐδῶ δέν ἦταν φλόγα, ἀλλά κάτι πού ἐμοίαζε μέ φλόγα. Καί πάλι στό ἴδιο σημεῖο ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος «Σάν νά φύσηξε δυνατός ἀέρας». Δέν λέει πώς φύσηξε δυνατός ἀέρας, ἀλλά σάν νά φύσηξε δυνατός ἀέρας.[…]  

Ἔλαβε ὁ Χριστός τήν προσφορά τῆς ἀνθρώπινης φύσης μας καί σάν ἀντάλλαγμα μᾶς ἔδωσε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει σ’ ἕναν μακροχρόνιο πόλεμο, πού ὅταν τελειώσουν οἱ μάχες καί σταματήσει ὁ πόλεμος καί συναφθεῖ εἰρήνη, οἱ ἀντίπαλοι ἀνταλλάσσουν μεταξύ τους ἐγγυήσεις καί ὁμήρους, ἔτσι ἔγινε καί μεταξύ του Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ἔστειλε ὁ ἄνθρωπος στό Θεό ἐγγύηση καί ἐνέχυρο τήν προσφορά τῆς ἀνθρώπινης φύσης, καί τήν πῆγε στόν οὐρανό ὁ Χριστός. Ἔστειλε κι ὁ Θεός σέ μᾶς ἐγγύηση καί ἐνέχυρο τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί τό ὅτι ἔχουμε ἐγγύηση καί ἐνέχυρο εἶναι φανερό ἀπό τό ἑξῆς, πρέπει ἡ ἐγγύηση καί τό ἐνέχυρο νά εἶναι βασιλικῆς καταγωγῆς. Γι’ αὐτό μας ἔστειλε ὁ Θεός τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί προέρχεται ἀπό τήν ἴδια ἐξαιρετική βασιλική οὐσία (τοῦ Θεοῦ). Κι Ἐκεῖνος πού προσφέρθηκε ἀπό ἐμᾶς ἦταν ἀπό βασιλική γενιά, γιατί ἦταν ἀπόγονός του Δαβίδ. Καί ἀφοῦ ἡ πολύτιμη προσφορά μας (ὁ Χριστός) βρίσκεται στούς οὐρανούς δέ φοβᾶμαι πλέον. Γι’ αὐτό καί ἄν κάποιος μέ ἀπειλήσει μέ αἰώνια βασανιστήρια ἤ μέ τήν ἄσβεστη φωτιά ἤ μέ ἄλλες ποινές καί τιμωρίες, δέ φοβᾶμαι πλέον. Ἀλλά περισσότερο φοβᾶμαι, ὅμως δέν ἀπελπίζομαι, γιά τή σωτηρία μου. Γιατί δέν θά δεχόταν στόν οὐρανό ὁ Θεός τήν προσφορά μας, ἄν δέν σκεπτόταν νά προσφέρει στούς ἀνθρώπους πολλά ἀγαθά. Πρίν νά δεχθεῖ τήν προσφορά μας, ὅταν στρέφαμε τά μάτια μας στόν οὐρανό καί ἀντιλαμβανόμασταν τήν ὕπαρξη τῶν ἀγγέλων, συγκρίναμε τόν ἑαυτό μας μέ τίς δυνάμεις αὐτές καί διαπιστώναμε πόσο ἀδύνατοι εἴμαστε. Τώρα ὅμως, ἄν θελήσουμε νά δοῦμε τήν εὐγένειά μας, ὑψώνουμε τά μάτια μας στόν οὐρανό, καί μάλιστα στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, γιατί ἐκεῖ κάθεται ἡ πολύτιμη προσφορά τοῦ ἀνθρώπινου γένους (ὁ Χριστός).

 Ἔτσι καί ἀπό τόν οὐρανό θά ἔλθει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γιά νά μᾶς κρίνει. Ἄς εἴμαστε λοιπόν ἕτοιμοι, γιά νά μή θεωρηθοῦμε ἀνάξιοί της δόξας (τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του). Γιατί θά ἔλθει ὁπωσδήποτε ὁ Κύριός μας καί δέν θ’ ἀργήσει. Θά ἔρθει καί θά ἔχει μαζί Του στρατιές, τάγματα ἀγγέλων, συντάγματα ἀρχαγγέλων, ὁμάδες μαρτύρων, χορούς δικαίων, τούς προφῆτες καί τούς ἀποστόλους, καί στό μέσο ὅλων αὐτῶν τῶν ἄυλων στρατευμάτων θά φαίνεται ὁ Κύριος μέ μία ἀσύλληπτη καί ἀνέκφραστη δόξα.  


Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023
ΕΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΦΙΛΩΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ

Blog Archive

Από το Blogger.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ
Δώσε ζωή...

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Translate